Ik maak beelden van klei. Met het maken van keramiek wordt je direct geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het materiaal; de mogelijkheden en de onmogelijkheden. Voor de moeilijkheidsgraad van het werken met klei ben ik juist gevallen. Deze opvatting heeft voor mij geleid tot een gevecht tegen de beperkingen van het materiaal. Deze strijd verlies ik regelmatig door de zwaartekracht, een onachtzame beweging, het glazuur, de streken van de oven, de kat of een verkeerde lijn. Waar komen de beelden uit mijn hoofd vandaan? Het eiland waar ik geboren en opgegroeid ben is van reuzegrote invloed. De zee en het strand hebben hun eigen vormen die zijn opgeslagen in mijn hoofd, maar ook de patronen in de houten balken waaronder ik sliep. Uitgangspunten zijn dat ik de zwaartekracht wil trotseren, dat als je naar mijn beelden kijkt je bang wordt dat het omvalt. Je zorgen maakt: hoe blijft het staan. Klei doet wat ik wil, ik streef naar perfecte lijnen in mijn werk, dwars door de organische vormen en de voorgebakken breuken. Een beeld moet tot leven komen.